Ενδιαφέρον πιλοτικό πρόγραμμα εφαρμόζεται στο Κεντ της Βρετανίας. Εκεί, συγκεκριμένα, δοκιμάζουν τα αποτελέσματα της «εξαγοράς» κιλών, δίνοντας στους παχύσαρκους αμοιβή 425 λιρών (περίπου 500 ευρώ) για να προσεγγίσουν το φυσιολογικό βάρος που τους θέτει ως στόχο ο γιατρός τους. Μία παρόμοια απόπειρα για καπνίστριες εγκυμονούσες απέτυχε πάντως – τις πλήρωναν για να κόψουν το κάπνισμα τουλάχιστον στη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Με το πείραμα εκείνο έκοψε το τσιγάρο μόνον το 20% των εγκύων που είχαν μπει στο πρόγραμμα. Πρέπει, βέβαια, να σημειώσουμε μια σημαντική λεπτομέρεια στο πείραμα με το κάπνισμα: Επέβαλαν στις εγκύους να περνούν κάθε εβδομάδα από τεστ αναπνοής (για να αποδεικνύουν ότι δεν κάπνισαν στο μεταξύ ούτε ένα τσιγάρο) και σε αντάλλαγμα οι γυναίκες έπαιρναν μόλις 14 ευρώ με τη δέσμευση, μάλιστα, να αγοράσουν με αυτά λαχανικά και φρούτα. Η αμοιβή, δηλαδή, ήταν χαμηλή (περί τα 60 ευρώ το μήνα) και ήταν σαν κουπόνι για πολύ συγκεκριμένες αγορές.

Πολλοί εγείρουν αντιρρήσεις και για τα 60 ευρώ του τσιγάρου και για τα 500 ευρώ του πάχους. Λένε -μεταξύ άλλων- ότι δεν μπορεί να επιβαρύνεται το Eθνικό Σύστημα Υγείας για να ωφελούνται άτομα με αυτοκαταστροφική συμπεριφορά. Επιπλέον, όταν αμείβεις μια θετική συμπεριφορά, όποιος έχει κόψει το κάπνισμα εθελοντικά χωρίς αμοιβή ή έχασε κιλά επίσης χωρίς αμοιβή, θα αρχίζει να αισθάνεται μειονεκτικά. Δημιουργείται, τέλος, και ηθικό ζήτημα, ότι άπαξ και ανταμείβεις μια θετική ενέργεια που λογίζεται κατά της γνώμη των επικριτών του πειράματος ως αυτονόητη, τότε αυτομάτως το «κακό» μπαίνει σε γκρίζα ζώνη και σχεδόν νομιμοποιείται.

Ο αντίλογος είναι ότι το Εθνικό Σύστημα Υγείας επιβαρύνεται έτσι κι αλλιώς πολύ από τις ασθένειες που προκαλούνται από το πάχος ή το κάπνισμα, οπότε η αμοιβή κάνει μακροπρόθεσμα την απόσβεσή της. Επίσης, ότι όποιος κόβει το τσιγάρο ή το πολύ φαγητό χωρίς αμοιβή μπορεί να αισθάνεται ψυχικά ανώτερος από εκείνους που χρειάστηκε να πληρωθούν για να σώσουν την υγεία τους. Τέλος, ότι πολλοί εθισμένοι στο φαγητό ή στο κάπνισμα είναι παγιδευμένοι και χρειάζονται βοήθεια για να ξεφύγουν – δεν είναι, δηλαδή, εξ’ ορισμού αυτοκαταστροφικές προσωπικότητες.