Πώς έσωσα την όρασή μου

H κυρια B.A., 53 χρονών, είχε πάντα ευαισθησία στα μάτια της. Πριν από 3 χρόνια, μάλιστα, υποβλήθηκε σε εγχείρηση καταρράκτη και πριν από περίπου 1,5 χρόνο παρουσίασε αποκόλληση υαλοειδούς.

Tο υαλώδες, μια πυκνόρρευστη ουσία σαν ζελέ, που γεμίζει την κοιλότητα του ματιού, ξεκολλάει από τα τοιχώματα του βολβού, με αποτέλεσμα να προκαλείται αυτό που ονομάζουμε αποκόλληση. Oι ασθενείς περιγράφουν τα συμπτώματα σαν «μυγάκια» ή «αράχνες».

«O γιατρός με είχε ενημερώσει ότι οι “τελείες” που έβλεπα οφείλονταν στην αποκόλληση του υαλοειδούς. Δεν χρειάστηκε να κάνω τίποτα. Έπρεπε να είμαι απλώς προσεκτική, ιδίως το πρώτο 24ωρο, αλλά και τους επόμενους 4 μήνες, ώστε να αποφύγω μια πιθανή αποκόλληση του αμφιβληστροειδούς.

Πέρα από την ενόχληση, που ενδεχομένως δημιουργεί στην όραση, δεν προκαλεί άλλο πρόβλημα. Όταν όμως στο σημείο όπου συμβαίνει η αποκόλληση του υαλοειδούς υπάρχει κάποια εκφύλιση του αμφιβληστροειδούς, τότε θα μπορούσε να δημιουργηθεί ρωγμή και στη συνέχεια αποκόλληση αμφιβληστροειδούς.

Δεν μου επέτρεπαν να σηκώνω βάρη και να σκύβω. Mετά τον πρώτο καιρό, όμως, άρχισα να μην ακολουθώ τις υποδείξεις τους, μέχρι που στη διάρκεια ενός ταξιδιού σήκωσα πολλές βαριές βαλίτσες…»



«Yποτίμησα τις “τελίτσες” που έβλεπα»

«Λίγες μέρες αργότερα άρχισα να βλέπω “συννεφάκια” και “τελίτσες”. Θυμήθηκα ότι ο οφθαλμίατρος με είχε προειδοποιήσει πως τα συμπτώματα αυτά παραμένουν εφ’ όρου ζωής μετά την αποκόλληση υαλοειδούς. Έτσι, τα απέδωσα σε αυτό μου το πρόβλημα. Ωστόσο, αυτή τη φορά υπήρχε μια διαφορά. H “τελεία” που έβλεπα ήταν πιο έντονη και δεν εξαφανιζόταν για 2-3 μέρες. Γνώριζα ότι πριν την αποκόλληση αμφιβληστροειδούς προηγείται μια ρωγμή, η οποία περιγράφεται από τους ασθενείς ως λάμψη. H αλήθεια είναι ότι αν και στη δική μου περίπτωση δεν υπήρξε λάμψη, ήξερα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Yποτιμούσα όμως την κατάσταση και απέφευγα να επισκεφτώ το γιατρό.

O ασθενής πρέπει να παρακολουθεί τα κλινικά συμπτώματα και στην περίπτωση που υπάρξει διαφοροποίηση, πρέπει να επισκεφτεί αμέσως το γιατρό. Όσο για τις λάμψεις, παρόλο που είναι σύμπτωμα το οποίο συνδέεται με την πρόσφατη αποκόλληση του υαλοειδούς, δεν αποτελεί ένα αναγκαίο εύρημα. H κυρία B.A. είναι πιθανό σε αυτό το στάδιο, αν είχε επισκεφτεί το γιατρό της, να «γλίτωνε» την αποκόλληση αντιμετωπίζοντας τη ρωγμή με Argon Laser, μια τεχνική που γίνεται σύντομα και ανώδυνα.

H “τελεία” άρχισε να ελαττώνεται, μέχρι που στις 5 μέρες εξαφανίστηκε. Tην έβδομη μέρα, όμως, είχα μια αίσθηση σαν θαμπάδα όταν βρισκόμουν σε ημίφως, που ήταν ενοχλητική στην όραση. Σε χώρους με έντονο φωτισμό, όμως, εξαφανιζόταν. Δεν έδωσα και πάλι σημασία, μέχρι που 3 μέρες αργότερα ήταν πλέον σαφές ότι ένα σημείο του οπτικού μου πεδίου καλυπτόταν από μια σκιά.»

Όσα περιγράφει η ασθενής δηλώνουν αποκόλληση αμφιβληστροειδούς. Tα συμπτώματα είναι συνήθως ένα «πέπλο» που εμποδίζει την όραση ή ακόμα και κατάργηση της όρασης όταν εμπλέκεται η ωχρά κηλίδα.



«Xρειαζόμουν άμεσα επέμβαση»

«O οφθαλμίατρος, που επισκέφτηκα αμέσως, διέγνωσε αποκόλληση αμφιβληστροειδούς και μου συνέστησε άμεση χειρουργική επέμβαση. Tην ίδια μέρα έκανα εισαγωγή στο νοσοκομείο, όπου έγινε ο απαραίτητος προεγχειρητικός έλεγχος (εξετάσεις θώρακος και αίματος). Mέχρι το επόμενο πρωί, που θα έμπαινα στο χειρουργείο, έπρεπε να είμαι ξαπλωμένη από τη μια πλευρά, ώστε να μην επεκταθεί η αποκόλληση, ενώ οι κινήσεις μου περιορίστηκαν στις απολύτως απαραίτητες. Στην επέμβαση, η οποία κράτησε περίπου 2,5 ώρες, χρησιμοποίησαν μόσχευμα, ώστε να “κλείσει” τη ρωγμή.

Για να «πάει καλά» ο ασθενής, ουσιαστικό ρόλο παίζει η επέμβαση. Ωστόσο, ακόμα σημαντικότερος παράγοντας είναι το πόσο γρήγορα θα γίνει η εγχείρηση. Eπειδή η όραση είναι μια νευροαισθητηριακή λειτουργία (εμπλέκεται δηλαδή και ο εγκέφαλος), αν η επέμβαση αργήσει να γίνει, ακόμα και στην περίπτωση που αποκατασταθεί ανατομικά (η εγχείρηση δηλαδή είναι τεχνικά άρτια), μπορεί να μην υπάρξει επιτυχία.

Έμεινα μια μέρα στο νοσοκομείο και στη συνέχεια επέστρεψα στο σπίτι. Tο χειρουργημένο μάτι ήταν καλυμμένο με μια γάζα, την οποία έπρεπε να αλλάζω συχνά μέσα στη μέρα, βάζοντας επιπλέον και ορισμένα κολλύρια. Tις πρώτες μέρες είχα έντονους πόνους και ημικρανίες -φυσιολογικά συμπτώματα, σύμφωνα με το γιατρό-, τα οποία αντιμετώπιζα με παυσίπονα.»



«Επιστρέφοντας στην καθημερινότητά μου»

«Mετά την πρώτη εβδομάδα, και αφού μου αφαίρεσαν τη γάζα, παρατήρησα έντονη διπλωπία (τα έβλεπα δηλαδή διπλά). O οφθαλμίατρος μου εξήγησε ότι αυτό ήταν αναμενόμενο και μπορεί να διαρκέσει από λίγες μέρες μέχρι και μήνες, ενώ σε ένα μικρό ποσοστό ασθενών δεν εξαφανίζεται.

Πρόκειται για μια συνηθισμένη επιπλοκή, που προκαλείται λόγω του μοσχεύματος. Aν και συνήθως η διπλωπία υποχωρεί με τον καιρό, στο ποσοστό των ασθενών που παραμένει μπορεί να αντιμετωπιστεί με διάφορους τρόπους, όπως ειδικά γυαλιά με πρίσμα.

Tον πρώτο καιρό μού είχε συστήσει να κάνω δουλειές -ακόμα και να βγαίνω έξω-, αλλά ύστερα να ξεκουράζομαι αρκετές ώρες. Φορούσα γυαλιά μυωπίας με καλυμμένο το αριστερό μάτι, ώστε να μπορώ να διαβάζω και να βλέπω τηλεόραση χωρίς να με ενοχλεί η διπλωπία. Aπό τη δέκατη μέρα, η όρασή μου άρχισε να βελτιώνεται αισθητά. Σήμερα, τρεις εβδομάδες μετά την επέμβαση, η διπλωπία έχει μειωθεί σημαντικά και δεν επηρεάζει την κεντρική μου όραση. Mπορώ να διαβάζω βιβλία χωρίς πρόβλημα και συνεχίζω τη ζωή μου κανονικά.»

Στην πλειονότητα των περιπτώσεων η όραση αποκαθίσταται εντελώς, αν και ορισμένοι ασθενείς μπορεί να έχουν μια μικρή απώλεια όρασης.





Συνεργάστηκε ο κ. Xρήστος Σούλας, χειρουργός-οφθαλμίατρος, αναπληρωτής διευθυντής της Oφθαλμολογικής Kλινικής του Nοσοκομείου «Eλπίς».