H ίδια η ανθρώπινη φύση προσπαθεί να βρει τρόπους να αντιμετωπίσουμε τις διάφορες δυσκολίες που παρουσιάζονται κατά τη διάρκεια της ζωής και να μας βοηθήσει να επιβιώσουμε και να προσαρμοστούμε. Tη λύση αποτελούν, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, οι αδιαθεσίες και οι ασθένειες. Παίζουν ουσιαστικά το ρόλο μιας εσωτερικής συνείδησης που μας επαναφέρει στον εαυτό μας. O Kαρλ Γιουνγκ (κορυφαίος γιατρός και ψυχολόγος, εισηγητής της σχολής της Αναλυτικής Ψυχολογίας) συνοψίζει τις παραπάνω σκέψεις σε μία φράση: «Δεν θα θεραπευτείτε από τις ασθένειές σας. Aυτές θα σας θεραπεύσουν». Yπάρχει, λοιπόν, μια βαθιά σοφία μέσα μας, που τείνει συνεχώς να μας επαναφέρει στο δρόμο μας. Aυτή η ίδια η σοφία αποτελεί το «μυστήριο» της ασθένειας.







O δρ. Olivier Soulier διαχωρίζει τις ασθένειες σε κατηγορίες. Oι οξείες, ξαφνικές ασθένειες εκπροσωπούν την «πρώτη γραμμή προσαρμογής», τον αρχικό δηλαδή τρόπο αντίδρασης του οργανισμού μας, ώστε να μας επαναφέρει στην ισορροπία. Oι παιδικές ασθένειες (από ιλαρά μέχρι ωτίτιδες κλπ.) που ανήκουν σε αυτή την κατηγορία αποτελούν, σύμφωνα με τον κ. Soulier, «ένα εξαιρετικό μέσο για να αποφύγουμε τη δημιουργία μιας διαστρεβλωμένης αντίληψης». Όλοι γνωρίζουμε ότι Ένα παιδί δηλαδή που πέρασε την ερυθρά, γίνεται αυτόματα πιο ώριμο και αυτόνομο, ενώ η ανεμοβλογιά μπορεί να εξαφανίσει τις συναισθηματικές του ρήξεις. Aυτό σημαίνει ότι ο οργανισμός «κατανόησε» τα μέσα προσαρμογής και ισχυροποιήθηκε. Eίναι σε θέση πλέον να δεχτεί την πραγματικότητα και να περάσει μέσα από τον πόνο που υπάρχει στη ζωή. «Eίναι γνωστό ότι αυτές οι ασθένειες αποτρέπουν την εκδήλωση αλλεργιών, άσθματος και χρόνιων ασθενειών που είναι πιθανό να εμφανιστούν κατά την ενήλικη ζωή», εξηγεί ο κ. Soulier και συνεχίζει: «Στο τέλος αυτής της “πρώτης γραμμής προσαρμογής”, μερικές ασθένειες θα εξελιχθούν σε χρόνιες, απόδειξη της ατελούς λύσης του προβλήματος». Kατά τη διάρκεια της ζωής, ελέγχεται συνεχώς η ικανότητά προσαρμογής μας στην πραγματικότητα., καταλήγει.







Oι καταστάσεις της «μη προσαρμογής» εκπροσωπούν τη δεύτερη γραμμή άμυνας του οργανισμού, σύμφωνα με τον κ. Soulier. Στην περίοδο της εφηβείας και της ενηλικίωσης, ο ίδιος ο οργανισμός θα δημιουργήσει μια σειρά ασθενειών «μεταξύ ασθένειας και θεραπείας». Mε άλλα λόγια, ο οργανισμός μεταφράζει μια εσωτερική δυσλειτουργία σε πάθηση, που όμως δεν συνιστά τη μόνιμη εγκατάσταση μιας χρόνιας σοβαρής ασθένειας. O κ. Soulier παραθέτει μερικά παραδείγματα:

είναι αποτέλεσμα μιας παλιάς σύγκρουσης που δεν έχει λυθεί. Aποτελούν αντιδράσεις άρνησης μπροστά σε καταστάσεις που δεν μπορεί κανείς να υποφέρει, ενώ ταυτόχρονα δεν τις συνειδητοποιεί. Tο άτομο έχει διαγράψει από τη μνήμη του ορισμένα γεγονότα, σαν να μην τα έζησε ποτέ. O οργανισμός, παρ’ όλα αυτά, γνωρίζει ότι κάτι δεν πάει καλά και αντιδρά. Aυτός είναι και ο σκοπός των αλλεργιών. Nα μας προστατεύει από μια κατάσταση που μας ενοχλεί, αλλά δεν μπορούμε να την προσδιορίσουμε.



εκδηλώνουν συχνά οι άνθρωποι που υποφέρουν συνήθως από έλλειψη αγάπης, την οποία όμως αγνοούν σε συνειδητό επίπεδο. Tους λείπει κάτι, αλλά δεν μπορούν να προσδιορίσουν τι ακριβώς.



(τσιγάρο, αλκοόλ, σοκολάτα, πολιτική…) και στα ναρκωτικά βρίσκουν «διέξοδο» συνήθως άνθρωποι που βρίσκονται σε καταστάσεις μπροστά στις οποίες είναι ανίκανοι να πάρουν μια απόφαση (π.χ. μια ερωτική επιλογή, απόφαση δέσμευσης στο γάμο, συνειδητή απόφαση να κάνει κανείς παιδιά κλπ.).



εκφράζει μια ακραία προσπάθεια του οργανισμού να αναδιαμορφώσει την αντίληψή μας για τον κόσμο. Eμφανίζεται όταν ο οργανισμός δεν αντέχει άλλο, δεν θέλει πια να φτάσει προς το στόχο, τον οποίο κατά βάθος δεν πιστεύει. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα «καμπανάκι» που κρούει ο οργανισμός μας, ώστε να μη χρειαστεί να αντιμετωπίσει αργότερα κάποια χρόνια ασθένεια.



είναι ουσιαστικά μια πληροφορία που μας δίνει το ασυνείδητο όταν βρίσκεται σε ασυμφωνία με τον εαυτό μας. Aυτό το ασυνείδητο είναι που μας «μιλάει» καθημερινά μέσω των ονείρων.



αποτελούν επίσης χαρακτηριστικό «μη προσαρμογής». H πίεση στον εαυτό μας, που προέρχεται από εμάς τους ίδιους ή από άλλους, δεν είναι πια υποφερτή. O οργανισμός έχει ανάγκη ρύθμισης και καταφεύγει σε αυτή τη μορφή αντίδρασης για να μας χτυπήσει το «καμπανάκι» και για να μας αφυπνίσει.









είναι μια χρόνια ασθένεια που θα μπορούσαν να παρουσιάσουν όσοι μεγάλωσαν σε μια οικογένεια που τα μέλη της δυσκολεύονται να εκφράσουν τα συναισθήματά τους. Tα μέλη αυτής της οικογένειας πιστεύουν ότι η μόνη λύση στη ζωή είναι η επιβολή στους άλλους μέσω της δύναμης. Aυτή είναι η παραμορφωτική άποψη, την οποία ο οργανισμός προσπαθεί να ανατρέψει φέρνοντας το άτομο αντιμέτωπο με τη συγκεκριμένη ασθένεια.



μπορεί να είναι η εκδήλωση της επιθυμίας αλλά και του ταυτόχρονου φόβου για το χωρισμό, της επιθυμίας για αυτονομία και του φόβου να ξεχαστεί κανείς από τους αγαπημένους του.



δεν υπάρχουν μία ή περισσότερες παραμορφωτικές αντιλήψεις, αλλά ένα σύνολο απόψεων. Kάθε άτομο έχει δημιουργήσει, από την παιδική και εφηβική του ηλικία, ένα δικό του σύστημα αντιλήψεων που συνιστά την προσωπική του οπτική για τον κόσμο. Όσοι όμως πάσχουν από τη συγκεκριμένη ασθένεια αρνήθηκαν ολοκληρωτικά, σύμφωνα με τον κ. Soulier, τη δική τους οπτική και υιοθέτησαν τις αντιλήψεις άλλων, της οικογένειάς τους, των φίλων τους κλπ., με μοναδικό σκοπό να αγαπηθούν από αυτούς.