Οφείλω, το παραδέχομαι μία εξήγηση στο blog-ημερολόγιο μου που έχω αφήσει «ανενημέρωτο» τόσον καιρό.

Για να πω την αλήθεια έχω κουραστεί λίγο απ’ την πολλή ενημέρωση. Ακόμη πιο πολύ απ’ το γεγονός ότι ακούγονται πάρα πολλά λόγια, ότι όλοι αρέσκονται να μιλάνε δημόσια, απ’ το ότι για κάθε τι, ενδιαφέρον ή αδιάφορο, σημαντικό ή ασήμαντο, «καλό» ή «κακό» πριν προλάβουμε καν να το αντιληφθούμε και να το κατανοήσουμε με το δικό μας μυαλό, γινόμαστε αποδέκτες της αξιολόγησης του από κάποιους άλλους.

Νομίζω πως μ’ αυτόν τον τρόπο η κρίση μας ατονεί, χαλαρώνει, αποκοιμιέται σχεδόν.
Ένας Ιρανός συνάδελφος, ο κύριος Nossrat Peseschkian, που ζει και εργάζεται σαν ψυχοθεραπευτής στη Γερμανία, χρησιμοποιεί πολύ στη δουλειά με τους πελάτες του ιστορίες απ’ αυτές που αποτελούσαν κάποτε (ίσως και σήμερα αλλά λιγότερο) καθημερινό τρόπο κοινωνικής συναναστροφής σε πολλές ασιατικές χώρες.

Απ’ αυτόν θα δανείζομαι πότε-πότε καμιά ιστορία για το blog. Ο ίδιος πιστεύει ότι οι ιστορίες, οι μύθοι, οι παραβολές, τα παραμύθια, είναι ένας τρόπος να δώσει κανείς περισσότερο χώρο στην φαντασία και τη διαίσθηση προκειμένου να καταλάβει καλύτερα τον εαυτό του, τους άλλους, τον κόσμο γύρω του.

«Πενήντα χρόνια ευγένεια»
Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι γιόρταζε μετά από πολλά χρόνια έγγαμου βίου, τη χρυσή του επέτειο. Καθώς έπαιρναν το πρωινό τους μαζί, η γυναίκα σκέφτηκε: «Εδώ και πενήντα χρόνια, για να ευχαριστήσω τον άντρα μου, του δίνω πάντα την τραγανή γωνία του ψωμιού. Σήμερα θέλω να επιτρέψω στον εαυτό μου να απολαύσει επιτέλους μία φορά αυτή τη νοστιμιά».

Άλειψε λοιπόν για τον εαυτό της τη γωνία του ψωμιού με μέλι κι έδωσε στον άντρα της το κομμάτι με την πολλή ψίχα. Προς μεγάλη της έκπληξη ο άντρας της άρπαξε ενθουσιασμένος το χέρι της και το φίλησε λέγοντας της: «Αγαπημένη μου, καλύτερο δώρο δεν θα μπορούσες να μου κάνεις. Εδώ και 50 χρόνια δεν έχω φάει την ψίχα που είναι το αγαπημένο μου κομμάτι απ’ το ψωμί. Ήθελα πάντα να το παίρνεις εσύ που σου αρέσει τόσο πολύ!»