Όταν περιμένεις παιδί, γνωρίζεις ότι οι «λευκές νύχτες» θα γίνουν δεύτερη φύση σου και η αλλαγή πάνας συνώνυμο της καθημερινότητάς σου. Δεν περιμένεις, όμως, ότι η μητρότητα φέρνει παράλληλα με όλα τα υπόλοιπα και έναν,,, γκουρού -σε μέγεθος τσέπης- στη ζωή σου.Μάθημα #1Συγχωρέστε και προχωρήστε Όταν ένα δίχρονο παιδί είναι θυμωμένο, ζει πραγματικά τον θυμό του σε όλο του το μεγαλείο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται: κατακόκκινο πρόσωπο, ουρλιαχτά, στυλωμένα στο έδαφος πόδια. Οι αιτίες μπορεί να είναι πολλές και διάφορες: από την -αγχώδη και εξαιτίας αυτού αδέξια ίσως- προσπάθεια της μαμάς για αφαίρεση ενός κέρματος από το στόμα του, μέχρι την ακατανόητη άρνηση της ίδιας απεγνωσμένης μαμάς να μοιραστεί μαζί του το καυτό της τσάι. Ωστόσο, ο θυμός αυτός διαρκεί μόνο λίγα λεπτά και μετά είναι όλα πάλι μέλι γάλα. Σαν να μη συνέβη τίποτα ποτέ. Η ζωή είναι εξαιρετικά συναρπαστική για ένα δίχρονο παιδί για να σπαταλήσει χρόνο κρατώντας κακία ή κάνοντας μούτρα. Αυτό μας οδηγεί να σκεφτούμε πόσες φορές μουτρώσαμε στον σύντροφό μας «κηρύσσοντας εμπάργκο» στην επικοινωνία μαζί του για μέρες. Και μάλιστα για ασήμαντους λόγους. Μάθημα #2Πείτε «όχι» Όταν ένα δίχρονο παιδί δεν θέλει να κάνει κάτι -από το να τελειώσει το φαγητό του μέχρι να πλύνει τα δόντια του-, λέει «όχι» και το εννοεί. Αυτό δεν σημαίνει ότι περνάει πάντα το δικό του, όμως έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον η αποφασιστικότητα με την οποία υποστηρίζει τις επιθυμίες του. Πράγμα που μας φέρνει στον νου τις δικές μας (αμέτρητες) στιγμές αδυναμίας, στις οποίες αναγκαστήκαμε να πούμε «ναι», ενώ μέσα μας φωνάζαμε «όχι». Συχνά προφασιζόμαστε ότι δεν θέλουμε να απογοητεύσουμε τους άλλους, σε βάθος χρόνου όμως μια άρνηση είναι ωφέλιμη για όλους μας. Μάθημα #3 Αποδεχτείτε τους άλλους Ένα δίχρονο αποδέχεται τους άλλους γι’ αυτό που είναι, χωρίς προκαταλήψεις. Όταν αντικρίσει π.χ. έναν άνθρωπο με κάποια αναπηρία, αντί να προσποιηθεί ότι δεν τον βλέπει -όπως πιθανότατα θα κάναμε εμείς λόγω ντροπής-, είναι πιθανό να είναι απολύτως ειλικρινές μαζί του, ρωτώντας τον κατά πρόσωπο σχετικά με τη διαφορετικότητά του. Και το πιο πιθανό, αν ρίχναμε ένα βλέμμα πίσω μας μετά τον σύντομο αυτό διάλογο, θα ήταν να δούμε ένα μεγάλο χαμόγελο σχηματισμένο στα χείλη του περαστικού. Μάθημα #4 Ζήστε τη ζωή στο μάξιμουμΜπορεί να ακούγεται κλισέ, πάντως ο τρόπος που ένα δίχρονο παιδί βλέπει τη ζωή δίνει πραγματικό νόημα στην παραπάνω φράση. Είτε πρόκειται για την παρατήρηση ενός μυρμηγκιού που σέρνει την τροφή στη φωλιά του, είτε για μια κούκλα που «χρειάζεται» μια μεγάλη αγκαλιά, τα παιδιά ξέρουν να ζουν τη στιγμή. Και, πράγματι, μπορεί σε αυτήν την ηλικία να μην έχουν βιώσει πολλές απογοητεύσεις και απορρίψεις, ωστόσο η στάση τους απέναντι στη ζωή μπορεί να μας υπενθυμίσει ότι πρέπει καθημερινά να ζούμε πραγματικά την κάθε στιγμή.Μάθημα #5 Μη βιάζεστε να κρίνετε κάποιον Πολλές φορές -ίσως τις περισσότερες- βγάζουμε επιπόλαια συμπεράσματα για τους ανθρώπους. Αν κάποιος έχει διαφορετικό «στυλ» από εμάς, σπεύδουμε να τον κατατάξουμε σε μια συγκεκριμένη κατηγορία και συχνά δεν αφήνουμε την παραμικρή χαραμάδα ανοιχτή για να τον γνωρίσουμε καλύτερα. Για τις περισσότερες μητέρες, οι πρώτες επισκέψεις στην παιδική χαρά ή τα παιδικά πάρτι είναι μια επιστροφή στην ταραγμένη ψυχικά περίοδο της εφηβείας τους: «Θα με κάνουν παρέα;», «Θα βρω καμιά μαμά της προκοπής;», σκέφτονται συχνά. Παρ’ όλες, όμως, τις προσπάθειές μας να μπούμε στη νέα παρέα, συνήθως χάνουμε πιθανές φίλες από την τάση μας να κρίνουμε (πολύ) αυστηρά και κυρίως (πολύ) γρήγορα τους άλλους, καταλήγοντας πάντα στο ίδιο συμπέρασμα: «Δεν έχουμε τίποτα κοινό». Και ξαφνικά έρχεται να αλλάξει όλα μας τα πιστεύω μια βόλτα με το δίχρονο παιδί μας, το οποίο, όταν έρχεται σε επαφή με συνομηλίκους του, δεν κάνει διακρίσεις, δεν βγάζει βιαστικά συμπεράσματα για τους άλλους. Για το παιδί, ο καθένας είναι ένας πιθανός φίλος. Ας κάτσουμε να σκεφτούμε, λοιπόν. Σε τελική ανάλυση, οι καλοί άνθρωποι «κυκλοφορούν» σε διάφορες «εκδόσεις», με άλλο στυλ, τρόπο ομιλίας ή διασκέδασης, παραμένουν όμως καλοί. Και αυτό είναι που έχει σημασία.