Οι πατεράδες με μικρότερους όρχεις συμμετέχουν περισσότερο στην ανατροφή των παιδιών τους, σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύθηκε στην διαδικτυακή έκδοση του περιοδικού «Proceedings of the National Academy of Science».
Εβδομήντα άνδρες με παιδιά ηλικίας μεταξύ ενός και δύο ετών συμμετείχαν στην έρευνα, που πραγματοποίησε ομάδα επιστημόνων με επικεφαλής τον ανθρωπολόγο James Rilling από το πανεπιστήμιο Emory στην Ατλάντα. Οι ειδικοί στην προσπάθειά τους να εξηγήσουν γιατί κάποιοι πατεράδες συμμετέχουν πιο ενεργά στη φροντίδα των παιδιών τους σε σχέση με άλλους, σκάναραν με τη βοήθεια μαγνητικού τομογράφου τον εγκέφαλό και τους όρχεις των ανδρών και στη συνέχεια τους ζήτησαν να κοιτάξουν φωτογραφίες των παιδιών τους.
Τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά, αφού οι άνδρες που βαθμολογήθηκαν ως καλύτεροι πατεράδες από τις συντρόφους τους, διαπιστώθηκε ότι ήταν εκείνοι με τους μικρότερους όρχεις και με τη μεγαλύτερη δραστηριότητα στο τμήμα του εγκέφαλου που συνδέεται με το σύστημα ανταμοιβής του. Αντίθετα, ο εγκέφαλος των άνδρες με τους μεγαλύτερους όρχεις ανταποκρινόταν λιγότερο στις φωτογραφίες των παιδιών τους και είχαν πάρει χαμηλότερη βαθμολογία από τις συντρόφους τους.
Φυσικά απαιτείται περισσότερη έρευνα για να διαπιστωθεί κατά πόσον ορισμένα άτομα είναι γενετικά «φτιαγμένα» να φροντίζουν περισσότερο τους απογόνους τους. Οι συγγραφείς της μελέτης ξεκαθαρίζουν ότι ακόμα και αν υπάρχει γενετική προδιάθεση στους άνδρες όσον αφορά ένα συγκεκριμένο στυλ γονεϊκού ρόλου, το περιβάλλον παίζει εξίσου σημαντικό ρόλο και μπορεί να «μεγαλώσει» εξίσου καλούς μπαμπάδες. Επίσης, το γεγονός ότι τα επίπεδα της τεστοστερόνης άλλαξαν καθώς οι πατεράδες περνούσαν περισσότερο χρόνο με το παιδί τους υπονοεί ότι η κλίση του ανθρώπου προς την πατρότητα δεν είναι στατική, αλλά μπορεί να μεταβληθεί.
