Εχουμε πιθανώς ακούσει για το FOMO (Fear of missing out), ένα συναίσθημα που έχει κατακλύσει όλους μας κατά καιρούς όταν νιώθαμε την «υποχρέωση» να παρευρεθούμε σε όλα τα καλέσματα που μας έκαναν ώστε να μη «χάσουμε» κάτι. Πλέον όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει και εξαιτίας των γρήγορων και απαιτητικών ρυθμών της ζωής μας, που δεν μας αφήνει καθόλου προσωπικό ελεύθερο χρόνο, η τάση έχει αντιστραφεί και συχνά επικρατεί το ROMO (Relief of missing out). Ενα συναίσθημα ανακούφισης που μας κατακλύζει όταν τα πλάνα μας ακυρώνονται και έχουμε την ευκαιρία να ξεκουραστούμε και να ευχαριστηθούμε την ησυχία και την ηρεμία του σπιτιού μας και της παρέας με τον εαυτό μας.
Επιτέλους μόνοι… με τον εαυτό μας
Υπάρχει κάτι ευφορικό στο να ακυρώνονται σχέδια όταν νιώθουμε ότι δεν αντέχουμε να κάνουμε τον κόπο να πάμε εκεί που μας έχουν καλέσει, ενώ ταυτόχρονα αισθανόμαστε την «υποχρέωση» ή και την επιθυμία να παρευρεθούμε.
Ακούγεται και είναι κάπως παράδοξο. Από τη μία πλευρά θέλουμε ή νιώθουμε ότι είμαστε υποχρεωμένοι να πάμε, από την άλλη πλευρά αισθανόμαστε χαρά, ανακούφιση, ελευθερία όταν τα σχέδια ακυρώνονται.
Ειδικά όταν αυτή η ακύρωση των σχεδίων συμβαίνει χωρίς να έχουμε καν προσπαθήσει, όταν για παράδειγμα η απόφαση έρχεται από την άλλη πλευρά. Ετσι, δεν νιώθουμε και ενοχές ότι αμελούμε την κοινωνική μας ζωή και είμαστε συνεχώς κλεισμένοι στο σπίτι.
«Δεν ήταν δική μας απόφαση» λέμε στον εαυτό μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αγαπάμε ή δεν θέλουμε να δούμε τον άλλον άνθρωπο, απλώς ότι προτιμάμε να μείνουμε μόνοι μας, να ξεκουραστούμε και πιθανώς να βυθιστούμε στον καναπέ και να τελειώσουμε το βιβλίο που διαβάζουμε ή τη σειρά που παρακολουθούμε τελευταία.
Είναι άλλωστε και ένας τρόπος να επανακτήσουμε την ενέργεια και την ευεξία που έχουμε χάσει πιέζοντας τον εαυτό μας να κάνουμε όλα όσα μας ζητούν ή/και θέλουμε να κάνουμε.
Το ROMO συμβαίνει στην πλειονότητα των ανθρώπων
Κι αν νομίζουμε ότι είμαστε οι μόνοι που νιώθουμε έτσι, είναι καιρός ίσως να μάθουμε ότι το ROMO αφορά πάρα πολλούς ανθρώπους.
Μια μελέτη του 2022 που διεξήχθη από την OnePoll διαπίστωσε ότι το 71% των ανθρώπων δήλωσαν ότι ανυπομονούν να ακυρώσουν τα σχέδιά τους για να μπορέσουν απλώς να μείνουν μέσα, να παρακολουθήσουν τηλεοπτικές σειρές, να ολοκληρώσουν ένα βιβλίο, να κάνουν μία βόλτα με ησυχία…
Δουλεύουμε όλοι πολύ, έχουμε υποχρεώσεις, έγνοιες, φροντίδες. Ψάχνουμε να βρούμε την ισορροπία ανάμεσα στην εργασία, στην προσωπική και κοινωνική μας ζωή και τον χρόνο για τον εαυτό μας.
Στον ελεύθερό μας χρόνο θέλουμε να βλέπουμε την οικογένεια και τους φίλους μας αλλά θέλουμε και να δίνουμε χρόνο στον εαυτό μας. Συχνά φοβόμαστε να πούμε όχι ή να απογοητεύσουμε τον άλλον, με αποτέλεσμα να κανονίζουμε περισσότερα από όσα μπορούμε να αντέξουμε ή να φέρουμε σε πέρας.
Ετσι, όταν κάτι ακυρώνεται έχουμε πια την ευκαιρία να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας.
Η έντονη κοινωνική ζωή κοστίζει οικονομικά, ψυχικά, σωματικά…
Αλλωστε το να μπορούμε συνεχώς να είμαστε εντάξει στις κοινωνικές υποχρεώσεις μας απαιτεί εκτός από την επιθυμία μας, σωματική ευεξία, ψυχική αντοχή ώστε να είμαστε συνεχώς με άλλους ανθρώπους και να ακούμε και τα δικά τους προβλήματα πιθανώς, οικονομική άνεση καθώς οι πολλές έξοδοι κοστίζουν, περιορισμένο ύπνο όταν την επόμενη ημέρα πρέπει να ξυπνήσουμε για να δουλέψουμε…
Για να τα καταφέρουμε όλα θα πρέπει κάτι να αφήσουμε στην άκρη, να αμελήσουμε, να μη φροντίσουμε.
Καιρός να αφιερώσουμε χρόνο στον εαυτό μας
Αν πιάνουμε όμως τον εαυτό μας να χαιρόμαστε υπερβολικά και σε κάθε περίπτωση όταν ακυρώνονται τα σχέδιά μας, ίσως θα πρέπει να το σκεφτούμε καλύτερα και να ψάξουμε μήπως χρειάζεται να βρούμε έναν τρόπο για να αφιερώσουμε περισσότερο και πιο ουσιαστικό χρόνο στον εαυτό μας, στα συναισθήματά μας, στις ανάγκες μας και στην ξεκούρασή μας.
Ετσι θα σταματήσουμε να νιώθουμε ριγμένοι και εξουθενωμένοι κάθε στιγμή.
Ο στόχος μας θα πρέπει να είναι το να δούμε πώς θα βάζουμε τον εαυτό μας προτεραιότητα έναντι των φίλων, της οικογένειας και βέβαια της δουλειάς, φροντίζοντας να κανονίζουμε να ευχαριστιόμαστε και να κάνουμε πράγματα που μας γεμίζουν και μας ανανεώνουν αρκετά συχνά ώστε όταν ακυρώνεται κάτι να μη νιώθουμε ότι είναι η μοναδική ευκαιρία που έχουμε για να χαλαρώσουμε.
